Vinsent - Восеньскі вальс

Я гляджу ў акно, а за акном дождж,
Намоклы праспэкт, намоклая плошча,
Кубак з малаком, думкі ў нябёсы,
Розныя кніжкі, аднолькавыя вёсны.
Мой сон, разбаўлены кубкам кавы,
Кумар, на кухні смачныя стравы.
Трава пажаўцела, жоўтым стаў асфальт,
Такі цуд на вуліцы. яго людзі вартыя.
Варта стаіць на посьце і ніколі ня сьпіць,
Беражэ спакой ціхі гатэляў-гасьцініц.
варта на кожным сэрцы, варта на вуснах,
Выканай заданьне не пісьмова, а вусна.
Выканай тое, што я прашу цябе заўсёды,
Выканай хоць раз, пляваць на правілы, на моду.
Самота тоне ў дыване восеньскага парку,
Я чую сьмех, я чую закаханых жарты.

Сьмейся разам са мной і жыві яскрава,
Карнавал схавае твары і занятыя лавы.
Тут пастаянны флірт, тут не бывае вольна,
Давай зьбяжым туды, дзе можна гутарыць спакойна.
Давай зьбяжым далей ад людзкіх вачэй,
Давай хутчэй, хутчэй і гавары цішэй.
Толькі галоўнае, ня трэба зямных турботаў,
На галоўнае няма лімітаў і ніякіх квотаў.
Вопратка, ежа, статус, сябры і ворагі,
Ня трэба пра гэта, мы не для гэтага створаны.
Сьпявай мне пра Вэнецыі вуліцы вечарам,
Сьпявай мне пра тое, што будзем жыць вечна мы.
Я падхаплю тваю песьню, рыфмы сябруюць з музыкай,
Будзь анёлам маім навекі, будзь маёй музаю.
Музыка лечыць, а лірыка кранае сэрца,
Лірыка натхняе, лірыка з душы ільецца.

Сьветлым, сьветлым днём кава з малаком,
Сонца на пясок, зьнікаюць пары на парах кудысьці.
Гэта наш капрыз, белы мім за вуглом,
Алея парку спрачаецца адна з жоўтым лісьцем.
Ты ляці вышэй за гарызонт завей,
Туды, куды звычайна не даходзіць чалавек.
Вось ужо пад дажджом я стаю і мокну,
Хавай маё цяпло, да пралесак далёка.